Zojuist heb ik de laatste hand gelegd aan een concept samenwerkingsovereenkomst.
Het betreft hier een overeenkomst tussen een kleinere onderneming en een behoorlijk grote (1:40 schat ik).
In dit geval ben ik ingehuurd door de kleinere partij om haar belangen op de juiste wijze te behartigen.
In het tot stand komen van deze conceptovereenkomst heb ik bij bijna elke zin die ik schreef gedacht;
“Welk voordeel haalt mijn opdrachtgever hieruit?”
Ik heb daarbij getracht om het profiel van haar onderneming, – en de kwaliteiten het best tot hun recht te laten komen.
Op een manier waarbij dit ook passend is voor de andere ‘partner’.
Ook zij zal moeten geven.
Of te wel:
It takes 2 to Tango
Toch merk ik heel vaak dat de mensen die het hardst roepen;
Wie niet kan delen kan ook niet vermenigvuldigen!
Of ik heb liever 40% van 100 miljoen dan 100% van 40 miljoen zich in de onderhandelingen compleet anders gedragen!
Waarom toch?
Ik denk dat veel mensen niet in staat zijn om het grotere plaatje van een samenwerking te zien.
We vinden onszelf en ons bedrijf toch ook wel heel belangrijk, toch?
Stel jezelf de vraag;
Wat brengt mij deze partij, waarmee ik de samenwerking wil aangaan?
Hebben zij iets wat wij niet hebben?
Of als we gebruik gaan maken van hun diensten, hoeveel tijd en geld kunnen wij daarmee zelf uitsparen?
Nog beter, wanneer deze samenwerking tot stand komt, kan ik me dan weer richten op die zaken waar ik echt goed in ben?
Enkel door op deze wijze naar een deal (samenwerking) te kijken, overkom je de (soms) rare opmerkingen van je toekomstige collega, partner en mede-ondernemer.
Ieder doet het tenslotte op zijn manier!
Een goede samenwerking is niks meer of niks minder dan een huwelijk.
Geven en nemen, waarbij je soms het idee hebt dat jij alleen maar aan het geven bent.
(Ook de andere kant heeft trouwens dat idee!)
Onderhandelingen hierover dienen dan ook plaats te vinden door de directeur en eigenaar.
Daarbij mag verwacht worden dat hij of zij het grotere plaatje voor ogen heeft.
Ik snap dan ook niet dat sommige eigenaren, vaak grotere bedrijven een derde laten onderhandelen.
Gesproken over het grotere plaatje.
Sommige derden, lees ‘adviseurs’ vechten echt voor elke centimeter en dat is killing voor een samenwerking!
Maar nu, ondanks dat jij de onderhandelingen zelf leidt gaat het toch nog mis!
Hoe kun je nu voorkomen dat, wanneer je soms al ver in de onderhandelingen zit de beoogde samenwerking alsnog onderuit gaat?
Een goede voorbereiding is de moeder van alle samenwerkingen.
Ik sprak net over het vergelijking met een huwelijk.
Deze ga ik doortrekken, maar dan naar voren en dan praat ik over de verkeringstijd.
In de verkeringstijd leer je elkaar ook beter kennen, tenminste als het goed is.
Je leert de leuke en minder leuke dingen van hem of van haar kennen en waarderen.
Daarbij heb je uiteraard de vrijheid om na dagen, weken, maanden en in sommige gevallen helaas jaren te zeggen;
Ik ga niet verder met je.
Well, in business is het niet anders.
Ik zou het niet meteen de verkeringstijd willen noemen, maar toch wel een periode van elkaar beter leren kennen.
Je gaat eens een hapje eten met elkaar. Je bezoekt elkaars bedrijven.
Je ontmoet over en weer een aantal key-medewerkers. Misschien nodig je zelf je vrouw, of man uit om haar of hem ook een mening te geven over jouw toekomstig partner!
(Ik vergeet nooit die keer dat mijn vrouw zei, na elkaar die avond ontmoet te hebben; Gerard ik zie niks in hem, zijn ogen zeggen niks en ik heb er geen goed gevoel bij!
Maar zoals je zult begrijpen, Gerard moest die investeerder aan boord hebben en zette de deal toch door.
De afloop is voor sommigen van jullie bekend.)
Maar hoe leer je dan toch die man of vrouw beter kennen.
De etentjes zijn heel belangrijk, daar hebben we het al over gehad.
Maar wat denk je van een middagje golf?
In het golfspel komen velen in de verleiding.
Om een goede score te kunnen neerzetten knijpt men maar een oogje toe.
Of men brengt een andere bal in het spel, als de eigen bal niet terug te vinden is.
Ja hoor, niks menselijks is ons vreemd en het gebeurt elke dag.
Wanneer je dit ziet of merkt, heb je niet meer onderzoek nodig!
Dit zijn dezelfde partijen die jou later net zo makkelijk een oor aannaaien en zij vinden zichzelf dan vooral slim.
Ook al stort daardoor de deal in het ravijn.
Handen schudden, als je dat nog wilt en wegwezen.
Jij weet genoeg!
Maar ook, maak eens een afspraak met jouw toekomstige partner op een raar moment.
Over een paar weken is het weer vakantie.
Probeer voor de aardigheid rond die periode eens een afspraak te plannen, kijken hoe de andere kant reageert.
De reactie hierop spreekt boekdelen.
Veel ophef hierover betekent later, privé afspraken en vakanties gaan voor, ja zelfs voor op het sluiten van belangrijke deals.
(We praten hier dus over een collega Ondernemer, een partner, geen werknemer die zijn vakantie in januari al geboekt heeft)
Een afspraak op een rare plaats is ook zo eentje.
Diegene die oplossingsgericht zijn zullen zeggen, ik ga je zien.
Diegene die dat niet zijn zullen zeggen, zullen we kijken naar een ander moment en plaats?
Dit zijn niet de mensen die jouw bedrijf, maar deels ook hun bedrijf niet naar nieuwe hoogten brengen.
No way!
Ben je op zoek naar de juiste samenwerkingspartner?
Neem dan de tijd, begin vroegtijdig en doe je huiswerk.
Je bespaart jezelf zoveel tijd, geld en ellende door vroegtijdig stop te zeggen!
Oh ja, voordat ik het vergeet.
Hoe is het gesteld met de financiële conditie van je collega?
Hier later achterkomen is zo tijdrovend, teleurstellend en kostbaar.
Niet iedereen begint met goede intenties een samenwerking, maar zeg ja tegen hen die dat wel doen.
Samen bereik je meer!
Wanneer dit alles klopt, gaan we terug naar de stelling, maar dan in positieve zin;
Wel kunnen delen is ook kunnen vermenigvuldigen!
Go for it en haal al het mogelijke uit een goede samenwerking, de concurrentie is voor velen van jullie al hard genoeg.
Twee bedrijven die goed (kunnen) samenwerken, weten en kunnen altijd meer dan 1.
Zelfs een kind snapt dat!
Ik ben benieuwd, ben jij bereid om te delen?
Veel succes vandaag!
Gerard Hofmeijer
